'Literaturgeschichte als Provokation' und die Theorie-Debatte der siebziger Jahre iiber die Rezeptionsästhetik

Abstract

In hierdie artikel word die formulering van 'n nuwe literêre teorie met die daarmee gepaardgaande kritiek behandel. Hierdie kritiek is tweërlei van aard: enersyds die kritiek van Jauß teen die tradisionele interpretasie-praktyk, andersyds die daaropvolgende kritiek van enkele aanhangers van hierdie metodes teen Jauß se model. Die artikel poog nie om al die besware te notuleer nie, maar slegs enkele verteenwoordigende standpunte wat óf deur eensydigheid óf deur die uitwys van wesenlike gebreke gekenmerk word. Daar Jauß self bewus was van die leemtes in sy metode, het hy in sy latere teoretiese studies sekere praktyk-georienteerde toevoegings gemaak en tegelykertyd die weg aangewys vir nouer samewerking met die hermeneutiese filosofie. Daarmee het Jauß ’n metodologiese paradigma ontwerp wat nie geignoreer mag word nie.